در قسمتهای قبلی نوشته های اين وبلاگ، به اهميت تنفس طبيعی قرنيه پرداختيم.
از اين پس مطالبی را در زمينه رفتارهای قرنيه در شرايط کم اکسيژن خواهيم خواند و خواهيم ديد که چگونه قسمت بشره ای (اپی تليال) قرنيۀ انسان به محض مواجه شدن با شرايط تنفسی نامناسب، پيامهای درخواست کمک را به سلولهای همجوار مخابره می کند. محققان، اين پديده را مکالمۀ مابين سلولهای قرنيه ناميده اند و شناسايی بخشهايی از اين تکلّم بين سلولی هدف اصلی پروژۀ تحقيقاتی اينجانب در مرکز تحقيقات چشم در سيدنی بوده است که بتدريج تقديم به حضور گراميتان خواهد شد
قبل از هر چيز يادآوری مختصری در بارۀ آناتومی قرنيه
قرنيۀ انسان از سه لايه اصلی تشکيل شده است: بشره (اپی تليوم)، بافت اصلی (استروما) و لايۀ درونی (اندوتليوم). دولايه از اين سه لايه (بشره و لايۀ درونی) حالتی کاملا سلولی دارند و بهمين علت نياز به لايه ای از بافت همبند دارند که سلولها را در کنار يکديگر نگهدارند. در بشره، اين کار به عهده غشای پايۀ اپی تليال و چند رديف الياف کلاژنی است (لايۀ باومن) و در لايه درونی، کار در کنار هم نگهداشتن سلولها به عهدۀ غشای دسمه است. همانطور که گفته شد، هر يک از اين دو لايه يا غشا، عهده دار متصّل نگهداشتن سلولها به يکديگر هستند و احتمالاً نقش مهمی در پيامرسانی بين سلولی نيز به عهده دارند. اين مدعا در قرنيه به طور کامل بررسی نشده است ولی در بافتهای ديگر، نقش ارتباطی غشای پايه به تاييد رسيده است.
Image courtesy of Hornhindetransplantation.dk
در قسمت بعدی با تعدادی از ملکولهايی که در بدن عهده دار پيامرسانی بين سلولی هستند آشنا خواهيم شد و در مورد اهميت و کاربرد شناسايی اين مواد در قرنيۀ دچار کمبود اکسيژن ( قرنيۀ هايپوکسيک) صحبت خواهيم کرد.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر